Współczesny Belgrad. Na pierwszy rzut oka – metropolia jak wiele innych. Na zwyczajnym moście zwyczajny korek; w korku, w zwyczajnym starym Mercedesie – zwyczajny niesympatyczny taksówkarz. Dopiero po pewnym czasie następuje kilka groteskowo-tragicznych wydarzeń, które przypomną nam, że Belgrad tak do końca zwyczajny nie jest. W końcu naloty bombowe i międzynarodowe sankcje nie są typowymi warunkami rozwoju europejskich stolic. Jednak bohaterowie "Kobiety ze złamanym nosem" są oswojeni z życiem w takim trochę okaleczonym mieście. Tylko my, widzowie, lądując w obcej rzeczywistości, wyłapiemy wszelkie drobne sygnały pozostawione przez reżysera wskazujące na to, że pokazywane miejsce ma nie do końca zasklepione rany.
Ale rzecz jest przede wszystkim o miłości, a nie o wojnie. Film opowiada historię kilku osób, których losy w dziwny sposób się splotły i które odnalazły uczucie tam, gdzie się go kompletnie nie spodziewały. Wszystko zaczyna się od taksówkarza wiozącego kobietę ze złamanym nosem do szpitala. Po tym, jak ta nagle wyskoczy z samochodu i rzuci się do rzeki, będzie musiał zaopiekować się pozostawionym w aucie malutkim dzieckiem. Pozostałe dwie bohaterki to kobiety, które są świadkami tego zdarzenia.
Wbrew dramatycznemu rozpoczęciu "Kobiety…" wiele elementów tej opowieści zostanie obróconych w żart. W filmie, mimo dominującego realistycznego tonu, obecne jest poczucie absurdu, ślad dziwności istnienia. Bohaterowie nie są oczywiści (choć pesymistyczni i przytłoczeni szarą rzeczywistością, jak postacie z większości wschodnioeuropejskich filmów), a zakończenie przewrotnie wskazuje na to, że jednak im się polepszy, że odnajdą odrobinę szczęścia. Jedynie radio, którego słuchają, niezmiennie przypomina o zbliżającym się końcu: - Już za tyle i tyle dni wasze ulubione radio przestanie nadawać… Ta zapowiedź małej apokalipsy przewija się rytmicznie przez film. Ale kto wie, może na większą nie ma co czekać?
Ale rzecz jest przede wszystkim o miłości, a nie o wojnie. Film opowiada historię kilku osób, których losy w dziwny sposób się splotły i które odnalazły uczucie tam, gdzie się go kompletnie nie spodziewały. Wszystko zaczyna się od taksówkarza wiozącego kobietę ze złamanym nosem do szpitala. Po tym, jak ta nagle wyskoczy z samochodu i rzuci się do rzeki, będzie musiał zaopiekować się pozostawionym w aucie malutkim dzieckiem. Pozostałe dwie bohaterki to kobiety, które są świadkami tego zdarzenia.
Wbrew dramatycznemu rozpoczęciu "Kobiety…" wiele elementów tej opowieści zostanie obróconych w żart. W filmie, mimo dominującego realistycznego tonu, obecne jest poczucie absurdu, ślad dziwności istnienia. Bohaterowie nie są oczywiści (choć pesymistyczni i przytłoczeni szarą rzeczywistością, jak postacie z większości wschodnioeuropejskich filmów), a zakończenie przewrotnie wskazuje na to, że jednak im się polepszy, że odnajdą odrobinę szczęścia. Jedynie radio, którego słuchają, niezmiennie przypomina o zbliżającym się końcu: - Już za tyle i tyle dni wasze ulubione radio przestanie nadawać… Ta zapowiedź małej apokalipsy przewija się rytmicznie przez film. Ale kto wie, może na większą nie ma co czekać?
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
